" die alle tijd en aandacht op de catwalk voor zich opeiste, met lef en bravoure. Uitgaand van eigen kunnen. Komend uit de krochten van het tweede niveau werd er eindelijk weer eens gespeeld zoals het publiek dat graag ziet en zag. Met het hart en met alles wat er aan passie in zit. Tijdens de laatste wedstrijden van dit jaar was daar echter niets meer van over en leek het geheel meer op een heftig verwaarloosde oude vrijster, trillend van angstige ellende en frigide tot op het bot.De moeder aller gedaanteverwisselingen maakte ik ooit mee als jong knaapje. In mei 1975 speelde onze Trots de tweede finale van de UEFA cup, thuis tegen Borussia Mönchengladbach. Uit was het 0-0 geworden en FC Twente was op weg om geschiedenis te schrijven. Na de formidabele winstpartijen tegen het sterke Juventus, was het een kwestie van gewoon blijven doen wat ze al weken deden. Goed en geconcentreerd voetballen. En potdomme, na negen minuten was het al 0-2 en was de stilte in het stadion in Vladivostok nog hoorbaar. Hoe was dat in hemelsnaam mogelijk? De spelers liepen continu achter de feiten aan en waren onherkenbaar. Het Diekman was wat dat betreft echt een ‘klerelijer"